Jednostka elektryczna EN57

EN57 1267, MOs810, CC BY-SA 4.0

Jednostka w prawdziwym życiu

EN57' (typ 5B+6B+5B, 5Bk+6Bk+5Bk, 5BT+6BT+5BT, 5Bm+6Bm+5Bm, 5Bu+6Bu+5Bu oraz 5Bg+6Bg+5Bg) - niskotorowy zespół trakcyjny o normalnym rozstawie torów. Składa się z trzech wagonów. W fabryce Pafawag we Wrocławiu zostało wyprodukowane 1429 jednostek w przeciągu 1962r.-1993r. EN57 jest najdłużej produkowaną jednostką na świecie. Prototypem EN57 był EW55.

Firma Pafawag produkowała także cztero wagonową wersję z dodatkowym silnikiem- EN71, cztero wagonową wersję dla dalekobieżnych pociągów - ED72 i ED73, a także pojazdy dla podmiejskiego transportu - EW58 oraz EW60 dla Trójmiejskiego Szybkiego Tramwaju. Jednoski EW60 zostały sprzedane przez PKP SKM i przekazane Kolejom Mazowieckim, które wysłały je do naprawy oraz modernizacji. Podczas produkcji, zostawały one stale zmieniane, głównie dotyczyły one hamulców oraz elementów układu jezdnego. Pojazdy o numerze wyższym niż 1900 miały zmodyfikowane czoła i nowe przyrządy maszynisty, inspirowane serią EW58.

Przez lata, EN57 przechodził różne zmiany. Niektóre zmieniły tylko wygląd, a inne zapewniły ułatwienia dla osób niepełnosprawnych.

Od lat 80, fanatycy kolei oraz maszyniści nazywały EN57 "kiblem". [1]

EN71 to normalnotorowy czteroczłonowy zespół elektryczny, zaprojektowany do transportu regionalnego po górskich trasach. Powstał przez dodanie drugiego członu silnikowego do podstawowego EN57, zwiększając dwukrotnie moc i dodając 52 miejsca siedzące, dając wspólnie 264. EN71 może być połączony w trakcji wielokrotnej z innymi EN71 lub EN57.

Pierwsza partia została wyprodukowana przez wrocławski Pafawag między 1965 i 1966 a druga dekadę później między 1974-1975, obie na eksport do Jugosławii. W 1976 wyprodukowano dwadzieścia jednostek na rynek krajowy do obsługi linii Kraków-Zakopane gdzie EN57 nie radziły sobie na ostrych podjazdach. W późniejszych latach wiele powstało przez łączenie członów uszkodzonych EN57 oraz kilka zostało sprowadzonych z powrotem z krajów byłej Jugosławii.